São Sebastião do Caí, Rio Grande do Sul, Brazil

segunda-feira, 12 de outubro de 2009

Bissie Gelô - Chwestre Chtekka

Ouça esta história gravada aqui: hea das graveadne chtekk do hia:


Chwestre Chtekka

Di êaschte chwestre sin gans friasch gegrind gib wall do phó persone gesihn hon das es unnmêchlich weat lewe un debai sihn anre lait chlimm dings mit mache ohne se helfe.
Un das is so passiad hauptsêchlich in denna tsaite wo es di chlimme peste uf de Eat geb hot, un wo di mensche, bis di doctre khéhn curój harre fa mit de faphestne lait um gehn.
In denna tsaite sin gemena hand di lait fon de comunited weg geiód geb, un nohre wea wea iwrich geblib is fa de lait se helfe wóore es di chwestre. Di sinn dan do romm gelóof un hon de lait es esse geb, meditsin, hon gebeht, un so waita. Fill mo' sinn di lait uf de pletsa geschtorreb wall, obwohl de ganse hilf, hon si net éemfach di gans phain ausgehall.
So wó es gewehs. Gesunte chwestre hon dan sain gesunthéd arriskead tsum Gottes wille fa de lait se helfe, sin fon sain familie weg geblib un, was si dan de meascht macht hon, das wó dan behte.
Dorrich di behterai hon si dan di congregatsione gekrint. Un, in de letste fennef hunnad ioa, is es en haufe moh' passiat das do naie congregatsione gekrint gib sinn.
Dann, wall es nohre chwestre wóore, wóore ken menna debai, un so, muste sie di gans órwed wisse mache. Fics hon dan so iunge chwêstacha di órwed gellént. Do is alles gelóof ohne aussa hilf se brauche fon de menna.
Doch alsmo' is es passiat das di muste ene chtarge mann hon fa di órwed mache als wi ene bóom umm chnaide, oda en chwain chlachte. Si harre khéen curój fa so es messa dem sau in es héts chteche un si aus bluhte losse biss ans énn. Dan is ima ene mann fon de ville de foa gerruf geb.
Wall si geménnt harre si bráichte khéen hilf in em hinkel chtall, is es passiat das si khéen pipcha gephakt hon se tsie in em chwestre colêej, dort uwe in Santa Catarina. Es wóod so:
Si hon ene grosse hinkels chtall gebaut, hon sêchtsich pipcha kóoft un getsô. Wi di pipcha dan mo tsu hinkle wóore un hon óngefang se leie, sin di chwestre áifasichtich geb fa di tsierai fakrêesre. Awa, do is khene hóon debai geblib wall es het doch so mechtich chwaintsich ausgesihn so do ene hóon beôbachte no de hinkle chpringe un hin un hea hupse, un chpringe un nommo hupse... ...do hon se khene hóon debai getun.
So, sin di ganse óia una de hinkle gafault. Di chwestre wóore so langsam am únnruich am gewe wall so si khéen naie pipche gephakt hon aus de óia bringe.
Hon se resolviat bai de phóda hin gehn un ea froue. Es is so passiat. Wi si bai ihnem wóore, hot dan di chwesta gefrod:
- Phóda, was mache mea fakheat das unsa hinkle un unsa gans tsierai khéen pipcha aus saine óia bringe?
- Het dea ene hóon bai de hinkle? - Hot de phóda gefroht. Di chwesta antwort:
- Nê! es het uns doch so chwaintsich foa gefall do so ene hóon bai de hinkle beôbachte un hin un hea chprin ge.
- Ia, chwesta, ia wohl! - Sóod de phóda. - Dan said dea am wolle di fróo sollt lehn es kint gebohre ohne saine man!
- Ah so is es? Dan muss wérklich ene hóon debai blaiwe?
Do hot de phóda geantwort:
- Ia wohl! Tut doch de hóon debai un macht di auge tsu, dan siht deia net di hinkle un de hóon sich chwaintsich ónschtelle.
(ieda enlichkait sin nua cointsidense)

------------------------------------------------------

TRADUÇÃO:
Histórias de Freiras.

As primeiras freiras começaram a existir bem antigamente porque algumas pessoas viram que seria impossível viver vendo outras pessoas passando por situações difíceis sem ajudar.
E isto aconteceu principalmente nos tempos em que pestes brabas assolavam
a terra e onde as pessoas, até os médicos, não tinham coragem de ficar junto às pessoas infectadas.
Naquela época geralmente as pessoas eram expulsas da comunidade e só quem

sobrava para ajudar estas pessoas eram as freiras. Elas então corriam por aí
distribuindo comida para estas pessoas, remédio, rezavam e assim por diante.
Muitas vezes as pessoas morriam nestes lugares apesar de toda a ajuda pois não
aguentavam o sofrimento.
Assim era. Freiras saudáveis arriscavam sua saúde aos cuidados de Deus para ajudar as pessoas, se distanciavam de suas famílias e o que mais faziam era rezar.
Através das orações elas então criaram as congregações. E, nestes últimos
quinhentos anos isto aconteceu diversas vezes onde novas congregações foram
criadas.
Então, porque eram somente freiras, não havia a presença de homens, e então, elas tinham que saber fazer todo o serviço. Rapidamente então as freiras novinhas aprendiam o ofício. Tudo corria sem a necessidade da ajuda dos homens.
Só que, algumas vezes, acontecia que elas precisavam de um homem forte para fazer trabalhos como cortar uma árvore, ou carnear um porco. Elas não tinham
coragem para enfiar uma faca no peito da leitoa até o coração e fazê-la sangrar até o fim. Então sempre chamavam um homem da vila.
Porque elas achavam que não precisavam de ajuda no galinheiro, aconteceu
que elas não conseguiram naquele colégio de freiras tirar pintinhos das ninhadas,
lá em Santa Catarina. Isto foi assim:
Elas construiram um grande galinheiro, compraram e criaram sessenta pintinhos. Quando os pintinhos cresceram e começaram a por ovos, as freiras ficaram ansiosas para aumentar sua criação. Mas não mantiveram nenhum galo junto,
porque seria emporcalhado ver um galo correndo atrás das galinhas, pulando e
correndo e pulando novamente... ...então não colocaram galo junto.
Assim então, todos os ovos embaixo das galinhas apodreceram. As freiras aos poucos ficaram irrequietas porque não conseguiam tirar pintinhos novos dos ovos.
Resolveram ir ao padre e perguntá-lo. Assim aconteceu. Quando estavam junto dele, a freira perguntou:
- Padre, onde está o nosso erro para que de nossas galinhas e em toda a nossa criação não vingam pintinhos novos dos ovos?
- Vocês tem um galo com as galinhas? - Perguntou o padre. A freira respondeu:
- Não, isto nos pareceria muito emporcalhado ver um galo correndo atrás das galinhas.
- Sim, irmão, sim senhora! - Disse o Padre. - Então estão querendo que a mulher conceba sozinha um filho sem o seu marido?
- Ah, então é assim? Precisa mesmo ter um galo junto com elas?
Então o padre respondeu:
- Com certeza! Ponham o galo junto e fechem os olhos! Então não verão as galinhas e o galo em comportamento emporcalhado.
(qualquer semelhança é mera coincidência)