São Sebastião do Caí, Rio Grande do Sul, Brazil

quarta-feira, 20 de janeiro de 2010

Bissie Gelô - Passiat in Forquetinie - Mauricio Pflugseger

Veja esta história contada pelo Maurício aqui:
Hea das chteck fatsêelt fon dem Mauricio do hia:


Ouça esta história gravada com áudio melhorado aqui:
Hea das graveadne chteck mit fabessarung im audio do hia:


Passiat in forquetinie


Mauricio Pflugseder é músico natural de Lajeado, é compositor de várias musicas e criador de muitas estórias humorísticas gravadas em seus dois CDs (Lachen ist gesund).

Mauricio Pflugseder is ene musikant geboa in Lajeóde, is a sammasetsa fon fiele gesangen un krinda fon fiele humoristiche chpessia gravead in sain tswói CDs (Lachen ist Gesund).





Passiat in Forquetinie

Oh, di hot mich direct in de fuus gestellt. Hat chpass an maine chehne chtiwwle.
O dea lait, alles gut? Nêe, das is net gut, mea hon khen gelt. ...Ia, hait will ich aich en geschicht fatsêele wo passead is in Forquetinhe.
Fria, wi ich un di fróo di eascht tsait faháirat wóore hon mea in Forquetinhe gewohnt. Do iunne im Bauer Eck. Mea harre en chehn wóosche land gehat, ...phua ua walt ummgemach, das beste land wóo unsa gewehst.
...Mea harre dan millie gehat, di wóore so grohs das ma se must mit de aks um hackke. ...So lange millie kollwe harre óon gehat.
Di bettlais bai uns di sin so grohs geb das di affe sin druf gekrawellt un hon de sohme gefress. Cachumbe chtock de wóo gefêalich aus hackke.
Die meascht tsait wóod de chtall foll gewehs un hat aine pine trin gevont. Im Gottes wille noch mohl.
Ich un main fróo sin ima mim de Chips in di plantóoj gefó, haupstêchlich weche de chlimme chlange un de groosse chpinne wo do wóore.
Do mohl ene tóoh sin ich un di fróo in di plantóoj gefó, do hot das óngefang se rêene wi hait so, en wolke bruch is komm. Do sót di fróo:
- Mea gewe io werklich nass! ...Mea fóore chnell dott unnich den tuack chtock, do mit groosse bletta!
Do sin mea io wercklich net nass geb! ...Wi mea wollte tsurrick foóre, wisst dea, dorrich de pass dort im Forquetinhe, iets honn si io en gross brick dott, awa in denna tsait wóod dott khen brick. Di Forquetinia hat so tswói, drai metta wassa gehat. Ich hon chtill gehall mit dem Chips, sóod:
- Fróo, chtai du mohl mo aus! Das dô gibt gefêalich do hia!
Is di fróo mo bissie newe hin gang, ich hon mea das wassa so begukt:
- Óia, do wett dôrrich gefóo!
Sen ich mo hínnasich gefóo, dem Chips sain "quinta reduzida" enngehong, de "guidom" gut fest gehall un do uf de leffel gedreht. De hot gebrummt, de newel is uf gechtii.
Do sóor'ich fa di fróo:
- Geh mo wech to newa dróon!
Ich sin do dôrrich di bach gefóo, du liwa tsait, bist dort uwe uf de barrange, dort uwe in de wêech. De wóo' net, de hon ich ón gefóo! ...Das hot so fênnef minute gedauat bis das wassa mo' nommo samma is komm.
Im Gottes wille noch mohl, ich sin fonne an de Chips gang mohl gucke... De "radiador" wó' wais fon phua "lambari" wo drin geschtoch hon. Am "cardan", maine Chips hot drai "cardan", hon ich an ieda énem so en' sack foll ohle ab gemach, wo sich d'romm gewickellt harre.
An de "pneu" - ich kann net gucke wenn net gewe se tsu kléen - so grosse traíre harre sich fest gefischt gehat. Hinna am chtep do wód khene dróon gewehst. Dot is khen wassa hin komm, wenn net het óoh ene drón gehonk.
Ia, do sin m'a dann hémm.
...En tsait demnô hon ich de Chips fahanndelt uf en "608 tracionado". Das wó' io was ekstras gewêes! Un dan, weche de fill millie wo mea geénnt hon, harre mea fill chwain gehat. Un, ich sin dan ima in Estrela gefóo, un hat so nóin un sibstich, ain un achtsich chwain uf de 608 gelóot, all fon so hunnad tswantsich kilo rom.
Wi ich druff si grid hon? ...hehe, das wó io laicht gewêes: sin hênnasich an de chtall gefóo, hon de "caminion" foll rôo ehl geschut, hon so fuftsen chteck druf getun, sin foa geiód, un dan gebremmst; dan sin si all iwananna gebollat fonne bis an di "cabine". Alls hinnasich gefóo, noch phó druf geiód, nommo foa geiód un gebremmst. Dan hon se gepotselt. Bis di letste, denna muste di chwents ap klemme das ich de deckell tsu grid hon.
Ia, das wó dan chehn gewehs. Main fróo di is io dan ima mit gefóo. Di hat gemennt ich têed das gelt uf en anna plats aus gewe. Das wó io in denna tsaite net so gewêes wi hait.
Also ich sóod:
- Fróo, du macht's hait en gut esse wall das kann lang daure bis mea hémm komme. Das is wait bis mea mo in Estrela gefóo sin, do dôrrich Convent riwa. Chlechte wêeche.
Ia dann, hot di fróo dan so en tippe foll bohne gemach mit charke, chwaine fiis, chwaine ôore, chwaine chwents renn getun, saua kraut gemacht, un fa trinke harre mea so en kann natealich tsukkra prii gemacht.
Mann, mann, mann, das hot so ene klene barullie geb - dea wist wi das is wenn ma fill bohne esse tut - das ima noch meh gekrummt. Do sin mea so en chteck gefóo, do konnt ma es chon net meh aus halle in de "cabine", so hot das gerruch. Di chwain muste sich chehme fon de fróo. Di hat so ene bissie dicke laib gehat, hat de so dan gehoob. Un, wenn'a nidda is gang, dan is de tamp geflôo.
Ich sóod dan so im moment iwa di fróo:
- So, das chegt es mo, raus in di heckke gang!
Dat is die in wald do ronna rinn geschprung, un di beesem raise pem hon sich so aus nanna geleht. Ich hon plos-me nohmo gesihn wi di fróo wó, wi de rock so in di luft is geflôo un is noch so en dêmpfie ufgeschtii. Main Gott noch mohl: harre di bohne mo truck gehat.
Do, fangt di fróo ón se chróie in de heckke romm:
- Hêllef mea! Hêllef mea!
Ich (sin) mo chnell raus un (sin) mo gucke gang. Ia ich komme hin, do sóod si:
- Hêllef mea! Hêllef mea! Dat tiache hot chtachelche.
- Hehehehe, iets chpeast du das óoh chon? Wi ofts sóor'ich: "balwea dich wall 'das ting is tsu wollich un tsu chtachlich?" ...Iets mérreckst du das óch?
- Du dumme khéll, komm mea rechta mohl hellfe! Was mennst du was ich wea?
Do, gukke ich mo so um de putsch romm, ia, do chteht di fróo so uf fia fiis gans betunnat! di wóo so fom garrup bis an de nawell phua gellwe dénn'cha. ...Hat sich uf en chtachel tiia gehockt.
Ménschens Gott noch mohle! Ich sóod:
- Naum Fróo, du órem tiia, hall dich mohl fest an dem chtock do't.
Ich (hon) mo de ene chtíwwel so auf de óschbacke geschtellt, das tiia am chwants geholl un de fróo aus dem keft getsôo. Hon ich mohl gekukt, Heh, am chtachel tiia wóod ken chtachel me dróon, un mause caput.
Im Gottes wille noch mohl, was mache ich mit de fróo? Ich sóod:
- Fróo, blaib mo gans ruich chtehn, ich gehn mo an de "caminion", holle di "alicat" un roppe dea di gellbe dénn'cha.
Do hon ich mich mo hin gehockt, di ganse chtachelcha gerrobt, un de geschtang aus gehall.
Awa das chehnste wó das: an iedem chtachell, hot ene bohne kónn drón gehonk!

----------------------------------------


Mauricio Pflugseder é músico natural de Lajeado, é compositor de várias musicas e criador de muitas estórias humorísticas gravadas em seus dois CDs (Lachen ist gesund).

Mauricio Pflugseder is ene musikant geboa in Lajeóde, is a sammasetsa fon fiele gesangen un krinda fon fiele humoristiche chpessia gravead in sain tswói CDs (Lachen ist Gesund).




TRADUÇÃO

Aconteceu em Forquetinha

Óh, ela me colocou o pé”. Ela se agradou das minhas botas. Olá pessoal, tudo bom? Não ta nada bom, não temos dinheiro. ...Sim, hoje quero lhes contar uma história que aconteceu em Forquetinha.
Antigamente, quando eu e minha mulher estávamos a recém casados, morávamos em Forquetinha. Lá embaixo, no Bauer Eck. Nós tínhamos uma bela terra de várzea, ...desmatado de mata nativa, a melhor terra era a nossa.
...Tínhamos então milharal, eles eram tão grandes que tínhamos que derrubá-los com o machado. ...Espigas deste tamanho eles tinham (mostra).
Os Picão cresciam tanto que os macacos trepavam neles para comer as sementes. Os pés de Guanxuma eram perigoso de derrubar. Geralmente eram ocos e morava uma abelheira dentro deles. Por Deus!
Eu e minha mulher fomos uma vez de jipe até a roça, principalmente por causa das cobras perigosas e das enormes aranhas que ali existiam.
Então um dia fomos eu e minha mulher até a roça e começou a chover assim como hoje, veio um toró d’água. Então a mulher gritou:
- Vamos nos molhar! ...Vamos ligeiro até embaixo daquele pé de tabaco, aquele com folhas grandes!
Então realmente não nos molhamos! ...Quando queríamos voltar, sabem, através do passo do Forquetinha, agora fizeram uma grande ponte lá, mas naquele tempo não tinha ponte lá. O Forquetinha tinha dois, três metros d’água. Parei o jippe e disse:
- Mulher, desembarca! Isto vai ficar perigoso aqui!
A mulher foi para o lado, olhei para a água (enchente):
- Olha, aqui dá pra passar!
Eu fui para trás, engatei a quinta reduzida do jippe, segurei com firmeza o guidom e apertei o acelerador. Ele roncou, a neblina levantou. então eu disse para a mulher:
- Sai aí do lado!
Então atravessei o arroio, meu, até lá em cima do barranco, lá em cima no caminho. Ele não existia, fui eu quem o criei! ...Demorou então cinco minutos até que a água voltasse a se juntar.
Meu Deus, eu fui até a frente do jipe olhar... O radiador estava branco de tantos lambaris que estavam enfiados nele. No cardan, meu jipe tinha três cardam, retirei em cada um, um saco cheio de muçuns que haviam se enrolado neles.
Nos pneus - não posso olhar senão vou diminuí-los - traíras deste tamanho morderam-se nos pneus. Atrás no estepe não tinha nenhum preso. Lá não alcançou a água, porque senão também teria algum pendurado.
Pois bem , então fomos para casa.
...Um tempo depois eu troquei o jipe por um 608 tracionado. Ela era algo especial! Então, por causa da grande quantidade de milho que colhíamos, nós tínhamos muitos porcos. Então, eu sempre ia à Estrela, e tinha 79, 81 porcos carregados na 608, todos em torno de 120 quilos.
Como eu conseguia pô-los lá? ...Heheh, isto era fácil: dava a ré até a pocilga, enchia o caminhão de óleo cru, colocava uns quinze em cima, acelerava para a frente, e então freava; então todos voavam para a frente na cabine. De novo dava a ré, enxotava alguns para cima, novamente corria para frente e freava. Então eles amontoavam. Até os últimos, eu tínha que cortar os rabos para que pudéssemos fechar a tampa.
Sim, isto era bacana. Minha mulher sempre ia comigo. Ela achava que eu gastaria o dinheiro em outros lugares. Naquele tempo não era como hoje.
Então eu disse:
- Mulher faz hoje uma boa comida porque vai demorar até voltarmos. É longe até nos irmos até Estrela através de Conventos e as estradas eram muito ruins.
Sim, então a mulher fez uma panela de feijão com charque, pés de porco, orelhas de porco, acrescentou rabos de porco, fez salada de repolho e par beber fizemos uma jarra de garapa natural.
Homem, homem, homem, isto deu assim um pequeno barulho - vocês sabem quando se come muito feijão - cada vez mais roncou. Então andamos um pedaço, então já não dava para agüentar na cabine, de tanto que cheirava. Os porcos se envergonharam da mulher. Ela tinha assim um abdômen proeminente, então o levantava. E quando ela o baixava, a fumaça subia.
Num momento eu disse para a mulher:
- Pronto, chega! Pra fora, pra macega!
Ela correu morro abaixo para o mato, os pés de vassourinha só se abriam. Eu só vi de novo onde a mulher estava, quando o vestido levantou e uma fumacinha subiu. Meu Deus do céu: Mas esse feijão tinha uma potência!
De repente a mulher começou a gritar no meio das macegas:
- Me ajuda! Me ajuda!
Eu saí o mais rápido que pude e fui ver. Sim, cheguei lá, então ela disse:
- Me ajude! Me ajude! O bichinho tem espinhozinhos.
- Hehehehe, agora você também sente isto? Quantas vezes eu te disse: "depile-se porque esse troço está muito cabeludo e muito espinhento?" ...Agora até você está notando isto?
- Bobalhão, antes, venha me ajudar! O que você acha que eu sou?
Então eu olhei ao redor da moita, sim, aí estava a mulher de quatro completamente 'afetada'. Ela estava da garupa até o umbigo completamente tomada de espinhozinhos amarelos. ...Tinha se sentado sobre um ouriço.
Meu Deus do Céu! Eu disse:
- Então mulher, pobre infeliz, se segura neste pé.
Botei uma bota na bunda dela, segurei o bicho no rabo e arranquei (ele) do fundilho da mulher. Então olhei, o ouriço estava sem espinhos, completamente morto.
Meu Deus do céu, o que faço com você mulher? então eu disse:
- Mulher, fica parada bem quietinha, vou até o caminhão, pego o alicate e te arranco os espinhos amarelos.
Então me sentei e arranquei todos os espinhozinhos e agüentei o fedor.
Mas o mais bonito foi: em cada espinho estava espetado um grão de feijão!